Marieke van Wanroij heeft na tien jaar profwielrennen van coaching haar werk gemaakt, wat ze toepast in haar baan als sportpodotherapeut, als coach van nieuwe talenten en via haar eigen bedrijf MvW Coaching
Marieke van Wanroij is een voormalige profwielrenster, sportpodotherapeute en alumna van de Master in Coaching van het Johan Cruyff Institute. Momenteel heeft Marieke haar eigen bedrijf, MvW Coaching, waar ze voornamelijk jonge sporters ondersteunt bij hun fysieke en mentale ontwikkeling en verder coacht op het gebied van leefstijl. Daarnaast is ze als één van de persoonlijke coaches betrokken bij de Master in Coaching van het Johan Cruyff Institute en bij de Cycling Academy Gelderland. Ze is bovendien recent toegevoegd als part time coach aan het begeleidingsteam van UCI cycling team Parkhotel Valkenburg. Tijdens haar loopbaan als professioneel wielrenster heeft ze coaching erg gemist, iets waaraan ze nu grotendeels haar tijd aan besteed. Marieke vertelt ons over dit proces en haar doelstellingen voor de toekomst.
Kun je ons vertellen wat de grootste uitdagingen en verdiensten waren in je wielercarrière?
Ik ben tien jaar professioneel wielrenster geweest en tijdens die periode heb ik veel kunnen zien, ervaren en leren. Destijds ontdekte ik dat ik vooral een teamplayer was die zich meer bezig hield met anderen om het team uiteindelijk goed te laten presteren in plaats van met mezelf bezig te zijn! Het coachend bezig zijn gaf mij toen al erg veel voldoening.
In mijn laatste jaar als professioneel wielrenster was ik ‘coach’ voor de jonge rijders van het Boels Dolmans Cycling Team. In de tijd dat ik professioneel renster was konden nog maar weinig rensters er full time van leven en was ik genoodzaakt om naast de topsport te blijven werken en studeren. Dit was een zware combinatie, maar uiteindelijk heb ik daardoor juist bepaalde vaardigheden verder ontwikkeld, zoals bijvoorbeeld het organiseren, doorzetten, structureren en het maken van keuzes. Daarnaast heb ik een zware enkelblessure gehad waardoor ik een paar maanden uit de roulatie was. Dit proces en de come-back in de competitie hebben mij veel inzichten gegeven. Hier heb ik nog dagelijks profijt van binnen mijn werk als coach, maar ook als mens.
Wat heeft je doen besluiten om coach te worden?
Als sporter was ik al actief als ‘coach’ in het veld, omdat ik een luisterend oor had voor mijn teamgenoten en, zoals ik eerder al zei, oog had voor het proces, teamwork en de jonge wielrensters wegwijs kon maken in het peloton. Dit ging vanzelf en voelde natuurlijk aan, mede door mijn ervaring als sportpodotherapeut, waar ik gewend was patiënten te observeren, te luisteren, nieuwsgierig te zijn en vragen te stellen. Daardoor merkte ik dat de rol van coach mij goed paste. Ik geniet enorm van het proces om mensen in beweging te krijgen en verantwoordelijk te maken voor zijn/haar proces. Of het nu een patiënt is of een coachie, voor mij voelt dit als hetzelfde. Toen ik dat doorhad en ik als coach in de sport verder wilde, nam ik contact op met het Johan Cruyff Institute om aan de Master in Coaching te beginnen.
Zijn er veel vrouwelijke coaches in het wielrennen?
In het wielrennen zijn nog niet veel vrouwelijke coaches. Het is een conservatieve wereld! Maar je ziet wel dat dit langzaam wat aan het veranderen is, wat natuurlijk goed nieuws is voor het vrouwen-wielrennen! Het zou mooi zijn als er in de toekomst meer samenwerking ontstaat tussen mannelijke en vrouwelijke coaches binnen het wielrennen, maar ook daarbuiten. Wij kunnen immers veel van elkaar leren wat het team of de atleten alleen maar ten goede komt.
Naast coach ben je ook sportpodotherapeut. Wat is dat precies?
Een sportpodotherapeut behandelt klachten van het bewegingsapparaat die uit een verkeerde voetstand en/of -functie kunnen voortkomen, voor zowel het dagelijks leven als voor het sporten. De sportpodotherapie heeft mij veel inzicht gegeven in het menselijk functioneren, blessureleed en mentale welzijn. Deze kennis en ervaring kan ik ook toepassen in mijn werk als coach. Zo moet je bijvoorbeeld nieuwsgierig zijn om erachter te komen waarom of waardoor je patiënt geblesseerd is geraakt. Maar dit is ook belangrijk om de patiënt bewust te maken van zijn of haar verantwoordelijkheid in het genezingsproces. Uiteindelijk wil je hetzelfde in de sport, je wil weten wat de sporter drijft, het beste uit de sporter halen en hen ten slotte eigenaar maken van zijn of haar proces.
Wat is voor jou het verschil tussen een coach en een trainer?
De trainer bepaalt, geeft instructies en is gericht op het uitvoeren van een oefening, training of schema. Een atleet past zich aan de structuur van deze training of oefening aan. De coach is gericht op het (team)proces en ontwikkeling daarvan en wil de coachie of het team eigenaar maken van het proces door bijvoorbeeld het stellen van vragen of het zelf vinden van een oplossing.
En tussen een coach en een mentor?
Een mentor is meer gericht op het overbrengen van kennis en ervaring op zijn/haar vakgebied, terwijl een coach meer gericht is op de coachie en het ontdekken van kwaliteiten, begeleiden van leerprocessen en het ontwikkelen daarvan met als doel persoonlijke groei.
Had jij een coach tijdens je loopbaan als profwielrenster?
Tijdens mijn loopbaan had ik vooral trainers/coaches die zich richtten op instructies en minder op persoonlijke groei en ontwikkeling. Anderzijds was ik van nature nieuwsgierig en gericht op vernieuwing en ontwikkeling, dus ging ik daar zelf naar op zoek en heb een mental coach opgezocht. Je ziet wel dat dit aan het veranderen is, omdat zowel uit onderzoek als uit de praktijk blijkt dat sporters beter presteren door zichzelf eigenaar te maken van het process, het efficiënter is en tenslotte worden ze meer uitgedaagd door na te denken over hun eigen ontwikkeling.
Wat vind jij beter: het hebben van een teamcoach of een persoonlijke coach, die gericht is op zelfontwikkeling binnen het wielrenteam?
Beiden! Ik denk dat coachen gericht op persoonlijke groei en ontwikkeling van het individu uiteindelijk het team en de prestaties ten goede komt. Aan de teamcoach de taak dit goed te monitoren, het team te coachen op het teamproces en het juist inzetten van de individuele kwaliteiten om uiteindelijk als team zo goed mogelijk te presteren.
Wat zijn jouw ambities in coaching voor de toekomst?
Voorlopig zie ik mijzelf vooral jonge talenten coachen. Ik ben net begonnen als coach bij het UCI cycling team Parkhotel Valkenburg en dat biedt voor nu voldoende uitdaging en ik haal hier veel voldoening uit. In de toekomst zou het goed zijn als mannen en vrouwen zowel binnen als buiten de wielersport meer gaan samenwerken en dat talentontwikkeling een vast onderdeel wordt van een groter geheel. Ik zou daar graag mijn bijdrage aan willen leveren. Daarnaast hoop ik dat vrouwen geïnspireerd raken als coach aan de slag te gaan, waardoor er in de toekomst nog meer vrouwencoaches in de sport werken!
STUDEREN AAN HET JOHAN CRUYFF INSTITUTE AMSTERDAM
Het Johan Cruyff Institute biedt een verrijkende leeromgeving met leermiddelen die gebaseerd zijn op interactief leren. We streven naar een mix van studenten uit de sport- en zakenwereld en maken het voor studenten mogelijk hun unieke ervaringen te delen en veel van elkaar te leren. Studenten worden uitgedaagd om actief deel te nemen aan creatieve uitdagingen die inzet, betrokkenheid en intuïtief denken vereisen. Informeer vrijblijvend naar onze programma’s:
- Master in Coaching (Start: september 2018, Nederlands)
- Sport & Facility / Event Management (Start: 23 januari 2018, Nederlands)
- Master in Sport Management (Start: september 2018, Engels)
