Vítor Benite is een Braziliaanse basketballer en volgde het Professional Development Program, ontwikkeld door Johan Cruyff Institute in samenwerking met de Spaanse basketbalbond (acb)
Op 35-jarige leeftijd heeft Vítor Benite een lange carrière opgebouwd in het professionele basketbal. Tijdens zijn loopbaan speelde hij in de basketbalcompetities van Brazilië, Italië en Kroatië, en maakte hij deel uit van het Braziliaanse nationale team. Naast zijn sportcarrière nam Vítor deel aan het Professional Development Program, dat tot stand kwam dankzij een samenwerking tussen Johan Cruyff Institute en acb. “Een belangrijk onderdeel van het programma was om buiten de sport te kijken, verbinding te maken met andere vakgebieden, te leren van andere sectoren en te luisteren naar mensen uit verschillende werkvelden,” legt hij uit.
Na dit programma besloot Vítor om zijn studie voort te zetten en rondde hij de Postgraduate Diploma in Sport Management Online af. Deze academische ervaring hielp hem om de sportindustrie beter te begrijpen en zich voor te bereiden op het leven ná de sport: “Dankzij mijn studie begon ik te ontdekken welke gebieden binnen de sportsector mij het meest aanspreken.” In dit interview blikt Vítor terug op zijn sportcarrière en benadrukt hij het belang van een opleiding als aanvulling op sportieve training.
Welke persoonlijke en professionele lessen heeft spelen in landen als Brazilië, Spanje of Italië jou opgeleverd?
De carrière van een topsporter brengt constante uitdagingen met zich mee. In mijn geval betekende de overstap van Brazilië naar Spanje dat ik me moest aanpassen aan een veel veeleisendere competitie, zowel fysiek als mentaal. Die ervaring heeft me zowel op als naast het veld laten groeien. Ik realiseerde me dat als je je goed voelt buiten het veld —als je je favoriete koffietentje hebt gevonden en je je thuis voelt in de omgeving— je prestaties verbeteren.
“Aanpassen aan een nieuwe cultuur, taal en speelstijl dwingt je om jezelf te ontwikkelen. Je ontwikkelt doorzettingsvermogen, hoe je jezelf kan aanpassen en ontwikkelen. Dat alles heeft me niet alleen als speler, maar ook als persoon doen groeien.”
Hoe is jouw rol binnen het team in de loop der jaren veranderd?
Toen ik begon, was mijn doel om als individu op te vallen: mijn statistieken verbeteren, goede wedstrijden spelen. Na verloop van tijd begreep ik dat het er niet alleen om gaat om zelf te schitteren, maar dat het belangrijker is dat het team wint. Tegenwoordig, met meer ervaring, weet ik hoe ik op andere manieren kan bijdragen: door moeilijke momenten te managen, jongere teamgenoten te ondersteunen, en mijn ervaring te gebruiken om het team sterker te maken.
Het draait niet langer alleen om goed individueel spel, maar ook om bijdragen te leveren via leiderschap en emotionele balans. Dat is een van de grote lessen van een langdurige sportcarrière.
Wat was het moeilijkste moment in je sportcarrière?
Zonder twijfel: blessures. Op mijn 22ste scheurde ik mijn voorste kruisband in mijn linkerknie. Dat was een lang en zwaar proces, zowel fysiek als mentaal. Je verliest het vertrouwen in je lichaam, en dat is erg lastig. Maar juist dat laat je het meest groeien. Je leert focussen, geduldig zijn en elke minuut op het veld waarderen.
Een andere grote uitdaging is de afstand tot mijn familie geweest. Verjaardagen missen, je neefjes en nichtjes op afstand zien opgroeien. Maar als je kiest voor een ongewoon pad, weet je dat daar offers bij horen die niet iedereen wil maken.
Wat motiveerde je om te studeren aan het Johan Cruyff Institute?
Ik had altijd al de wens om te studeren, maar ik stelde het steeds uit vanwege de trainingen en wedstrijden. Ik dacht dat het niet te combineren was. Alles veranderde toen het Johan Cruyff Institute het personal development program lanceerde met de Spaanse basketbalbond acb en ik daarvoor werd uitgenodigd om er aan deel te nemen. Ik realiseerde me dat het mogelijk is om te studeren terwijl je op het hoogste niveau sport en dat sprak me enorm aan.
“Na het Professional Development Program besloot ik om door te gaan met de Postgraduate Diploma in Sport Management Online. Daardoor kreeg ik een dieper inzicht in de sector, ontdekte ik nieuwe interessegebieden en begon ik me voor te bereiden op de toekomst.”
Hoe heeft academisch onderwijs jouw carrière beïnvloed, zowel op als naast het veld?
Studeren heeft me geholpen om los te komen van de competitieve stress. Na een slechte wedstrijd even afstand nemen en leren over economie of management hielp me om mijn hoofd leeg te maken. De volgende dag kwam ik frisser en meer gefocust terug op het veld. Het is een positieve cyclus: studeren, trainen, presteren. Elk onderdeel voedt het andere.
Bovendien verruimt het je blik om te studeren met mensen uit verschillende vakgebieden. Professionele ontwikkeling draait niet alleen om theorie leren: het gaat ook om je perspectief verbreden.
Welk advies zou je geven aan sporters die willen studeren maar denken dat ze er geen tijd voor hebben?
Ik zou hen aanraden om gewoon te beginnen, zonder zichzelf teveel druk op te leggen. Doe het in je eigen tempo, ook al duurt het langer. Vooruitgang in academisch opzicht is net als sportieve vooruitgang: het gaat geleidelijk. Niemand doet alles vanaf dag één perfect; je wordt beter via consistente oefening. Dat geldt ook voor studeren.
“Je hoeft niet ‘het beste jongetje van de klas’ te zijn, maar je moet wel consequent zijn. In mijn geval zorgde het studeren zonder prestatiedruk ervoor dat ik me relaxter voelde, zowel op als buiten het veld. Het was een investering die mij echt veel heeft opgebracht.”
Wat was de meest waardevolle les uit je academische ervaring?
Geduld. We leven in een maatschappij die snelle resultaten wil, maar belangrijke dingen kosten tijd. Ik heb geleerd om elke dag een beetje te studeren, zonder stress. Ik ging ermee om als een hobby en dat hielp me om zowel het ontwikkelprogramma als de postgraduate opleiding in twee jaar af te ronden, terwijl ik nog steeds op topniveau speelde.
Het is hetzelfde principe dat ik gedurende mijn carrière heb toegepast: blijven trainen totdat iets vanzelf gaat. Consistentie is het belangrijkste.
Hoe zie je jouw toekomst, binnen of buiten de sport?
Ik wil nog een paar jaar op het hoogste niveau blijven meedraaien. Maar dankzij mijn studie begin ik andere mogelijkheden te zien: ik zou graag verbonden blijven aan de sportwereld, misschien via clubmanagement, het olympisch comité of bij een sportbond.
Ik geloof sterk in sport als sociaal instrument, vooral voor jongeren. Het stimuleert waarden, creëert gemeenschapsgevoel en houdt je weg van slechte gewoonten. Daarom wil ik deel uit blijven maken van een sportomgeving en bijdragen met zowel ervaring als kennis.
